miércoles, 30 de mayo de 2007

Cicatriz

Tengo que irme.
Los latidos del corazón, los siento en todo el cuerpo, los odio, me ahogan, me punzan, me matan.
Los pensamientos son peores, no me dejan, no los puedo controlar, me atacan, me hieren, me muerden.
Las lágrimas congestionan los conductos, pero no salen, se quedan atoradas como si estuvieran pendientes de que la agonía fuera mayor, como si su trabajo consistiera en hinchar los ojos, ponerlos rojos, para que el mundo viera lo que soy.
El mundo, viera.
Miedo, siempre esta, ya es como un compañero, ya es como un rival, es como una carga, como un tatuaje, como un lunar, como una cicatriz.
That´s why darling it is not incredible that the ones who are unforgettable, don´t think that I am Unforgettable too.

No hay comentarios: